REDİF
Mısra sonlarında yazılışları, okunuşları, anlamları ve görevleri aynı olan eklerin, kelime ve kelime gruplarının tekrar edilmesine “redif” denir.
Örnek:
Yarab bela-yı aşk ile kıl aşina beni
Bir dem bela-yı aşktan etme cüda beni (Sözcük halinde redif)
Örnek:
Hülya tepeler hayâl ağaçlar
Durgun suda dinlenen yamaçlar (Ek halinde redif)
İç Kafiye (Seci): Mısra içinde fazladan yapılan ve mısra sonlarındaki uyakla uyumlu olan ses benzerliğidir.
Örnek:
Şeb-i hicran yanar canım döker kan çeşm-i giryânım
Uyarır halkı efganim kara bahtım uyanmaz mı? (Fuzulî)Dizelerinde “canım” ve “efganım” (-an) sözcüklerinde iç uyak görülmektedir.
KAFİYE ŞEMASI (UYAK DÜZENİ)
A) Düz Kafiye "aaaa", "aaba", "aaab", "aabb"
Örnek:
Hiç anılmaz olmuş atalar adı, a
Beşikte bırakmış ana evladı. a
Kırılmış yetimin kolu kanadı, a
Zulüm pençesinden amân kalmamış. bB) Çapraz Kafiye "abab"
Örnek:
Gördüler: “Aynada bir gizli cihan… a
Ufku çepçevre ölüm servileri…” b
Sandılar doğdu içinden bir an a
O, uzun gözlü, uzun saçlı peri. b (Yahya Kemal Beyatlı)C) Sarmal Kafiye "abba"
Örnek:
Örnek Tuna’yı görmedim, fakat, tanırım, a
Bir ümit önünde koştuğum zaman, b
Geçmişi anarak coştuğum zaman b
Kendimi Budin’in beyi sanırım. a (Arif Nihat Asya)